Pachnąca przeszłość

Niesamowite jak zapach albo dźwięk może nas przenieść w przeszłość, do jakiegoś miejsca albo wspomnienia.
Wystarczy, że świeci słońce i czuć zapach skoszonej trawy, by pani M. znalazła się w mieście na literkę P.
A gdy miesza się woń  mchu, wody i betonu/cegły (!) od razu widzi Londyn..
To samo jest z piosenkami... Zaczynając od "Nie ma, nie ma wody na pustyni"...
Pani M. ma z 4, może 5 lat, stoi sobie w dużym pokoju, z mikrofonem w małej rączce..

A słynne hity Haddaway'a czy dr Albana.. (ktoś kojarzy.. to przecież niemal prehistoria..)?
To czasy, gdy była w szkole podstawowej, dzielnie stawiała się na spotkaniach Oazy w kościele i... na "dyskotekach" organizowanych przez księdza! (niesamowite, co?)

Liceum to obowiązkowo Hey, Nirvana, Oddział Zamknięty, a potem... klasyczny hip hop (wpływ pana M.).
Studia upłynęły w chaosie zapachowo-muzycznym.
Od przyjemnie łechcącego nozdrza kurzu w bibliotece, po ukochaną (niestety...) mieszankę dymu papierosowego, litrami lanych perfum i studenckich hormonów..
A właśnie! Pani M. nie pali, ale uwielbia zapach tytoniu! Powód? Przypomina jej on zmarłą wiele lat temu babcię, która mimo zakazów jej mamy, zazwyczaj popalała przy swojej wnuczce. Efekt? Zboczenie zostało do dziś... Ech....
Nawet w czasie ciąży, niepaląca pani M., czasem miała wielka ochotę na jeden mały mach...

Możnaby tak wymieniać w nieskończoność...
A tymczasem piosenka, która kojarzy się naszej bohaterce z życiowymi zmianami, kursem norweskiego i miastem na G.