O marzeniach

Kiedy Pani M. była dużo młodsza... właściwie, kiedy była bardzo mała, marzyła o zjedzeniu tabliczki czekolady. Nie żeby nigdy jej nie jadła! Wręcz przeciwnie. Pani M. uwielbiała czekoladę.
Ale właśnie kiedy była małą dziewczynką mama bardzo ją w tym ograniczała. Powodów było wiele: czekolada niszczy zęby, zamula żołądek i inne takie absurdalne, z punktu widzenia dziecka, argumenty.
Tak więc nasza mała pani M., z rozmarzeniem na swej rumianej buzi, wyobrażała sobie, że jest już całkiem dorosła i zjada czekoladę wprost z papierka. Całą.
Ta wizja długo krążyła po jej dziecięcej główce. Ale jak to z marzeniami bywa... zmieniają się, gdy dorastamy.
Tak też było w tym przypadku. Gdy pani M. podrosła i mogła sama kupić sobie tabliczkę, po prostu przestała już ją lubić. Nie zupełnie oczywiście. Ale stała się wybredna. Czekolada już nie mogła być tylko czekoladowa, ale na przykład z bakaliami, nadziewana albo pistacjowa. Poza tym... która kobieta maszerowałaby sobie wdzięcznie z taką "przekąską", nie myśląc przy tym ile to kalorii?

I tak, wspominając tą zamierzchłą już przeszłość, pani M. znalazła w niej pewne porównanie... ta czekolada to jest trochę jak jej życie. Nie jest stereotypowe-czekoladowe, ale czasem nadziewane, czasem naszpikowane rodzynkami a zdarza się też jakaś gorzka grudka kakao w środku. Może dlatego  ciągle marzy o tym, by nie uciekało w takim tempie, nie popycha go, nie goni. I coraz bardziej docenia, że ma ten komfort, by spokojnie obserwować jak jej dwa małe stworzonka delektują się słodkimi kawałeczkami swojej przygody z życiem...