Sierociniec

Kiedyś w kinie w jednej z zajawek nowych filmów Pani M. zobaczyła straszne dziecko w worku na głowie.
Tytuł filmu "Sierociniec".
Prawie natychmiast postanowiła sobie, że nigdy, przenigdy go nie obejrzy..
I wytrwała w tym postanowieniu aż do minionego weekendu..
Wtedy to na którymś z kanałów przedstawiano tenże obraz.
Pani M. wcisnęła nagrywanie i zasiadła na swojej ikeowskiej kanapie.
Sama.
Wszyscy inni, łącznie z panem M. zasnęli...
Film bardzo ją zainteresował do momentu, gdy pojawił się ów straszny chłopiec..
Gdy kilka minut póżniej zaprezentowaną inna, zmasakrowaną twarz usunęła nagrywanie i zgasiła telewizor.
Nie trzeba być zbyt bystrym by domyślać się co widziała w ciemnościach, pokonując kilka metrów z łazienki do sypialni...
I znowu postanowiła sobie, że nigdy przenigdy...
Do dzisiaj...

Coś nie dawało jej spokoju.
Musiała wrzucić tytuł na youtube a tam...
CAŁY FILM..
...oczywiście podzielony na 10 części..
Odnalazła ostatnio oglądaną scenę...
Nacisnęła play...
Palec wciąż był jednak gotowy by dotknąć magicznych dwóch kreseczek i zatrzymać film.
Ale...ani straszne dziecko ani zmasakrowane twarze nie pojawiły się już na ekranie jej komputera...
Zamiast tego oglądała najsmutniejszą i najbardziej wzruszającą historię o miłości matki do dziecka.
Miłości, która nie ma żadnych ograniczeń i nic nie jest w stanie jej zniszczyć.
Łzy kapały po klawiaturze..

A teraz w jej głowie przewijają się kolejne sceny...
Dramatyczne, trudne, zastanawiające...
I najbardziej nie może wybaczyć sobie tego, że ze strachu skasowała go z twardego dysku swojej nagrywarki...